زنی را می‌شناسم من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

زنی را می‌شناسم من

که در یک گوشه‌ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می‌خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی را می‌شناسم من

که می‌گوید پشیمان است

چرا دل را به او بسته

کجا او لایق آن است؟

زنی هم زیر لب گوید

گریزانم از این خانه

ولی از خود چنین پرسد

چه کس موهای طفلم را

پس از من می‌زند شانه؟